Typisch Amerikaans

De Amerikaanse cultuur en samenleving heeft veel zaken voortgebracht die je als typisch Amerikaans mag beschouwen. Sommige van deze Amerikaanse elementen en gewoontes zijn inmiddels ook ver ingeburgerd in andere landen en dan met name in de West-Europese landen. Op deze pagina hebben we verschillende zaken verzameld die door ons als auteurs als typisch Amerikaans zien. Soms zijn het dingen die echt hun oorsprong hebben in de Verenigde Staten, vaak zijn het zaken die binnen de VS belangrijke items zijn geworden of die hun eigen leven zijn gaan leiden in dit bijzondere land.

Krijg je hete koffie over je heen in een ontbijtzaak, wordt je aanreden op straat of glijd je van een gladde trap af in een hotel waarbij er geen waarschuwingsbordjes stonden? In de Verenigde Staten is dit een goede reden om iemand aan te klagen en vervolgens een flinke geldsom op te strijken. Letselschade is big business in Amerika. Als je als bedrijf niet duidelijk genoeg waarschuwt voor gevaren dan ligt een claim op het moment dat iets mis gaat al snel op de loer. Ook privépersonen kunnen soms voor flinke claims als smartengeld aangeklaagd worden.

De extreme aanklaagcultuur heeft zelfs ooit geleid tot een broodjeaapverhaal dat lange tijd over heel de wereld gecirculeerd heeft. Een inwoonster van de VS zou haar hondje altijd drogen in een oven na het wassen. Toen zij een magnetron aanschafte deed ze hetzelfde in de magnetron, waarbij het arme dier explodeerde in de magnetron. De door een hoge rechter toegewezen hoge schadevergoeding zou er vervolgens toe geleid hebben dat sindsdien in gebruiksaanwijzingen voor magnetrons expliciet vermeld zou staan dat je het apparaat niet mag gebruiken om honden in het drogen. Hoewel dit verhaal niet op waarheid gebaseerd is, geeft het wel weer wat voor aanklaagcultuur er heerst in Amerika.

Fastfood, frisdrank, grote porties en het toevoegen van minder gezonde ingrediënten aan voedsel en drankjes zorgen ervoor dat er gemiddeld genomen vrij ongezond gegeten wordt in de Verenigde Staten. Niet voor niets dat overgewicht een steeds groter medisch, financieel en sociaal probleem wordt binnen Amerika. In de VS heeft naar schatting ongeveer 70% van de volwassenen boven de leeftijd van 25 jaar overgewicht, waarbij er in de helft van de gevallen sprake is van obesitas of extreme obesitas. Dit is allemaal te herleiden naar de levensstijl van Amerikanen waarbij verkeerde voeding naast te weinig beweging de belangrijkste oorzaak is. Dat dit gebeurt in een land waar men vis of kip liever frituurt dan grilt en waar pannenkoeken, donuts, bagels of koolhydraatrijke graanontbijten de basis van een ontbijt vormen zal eigenlijk niemand verbazen. Hoewel er een trend bezig gaande is waarbij het er op lijkt dat Amerikanen bewuster en gezonder gaan eten is dat in de praktijk vaak anders. Het heeft immers weinig zin om een glas light-frisdrank te drinken bij een hamburgermenu dat op zich al meer dan duizend calorieën telt. Vaak is het alleen maar vanwege het imago dat het er op lijkt dat Amerikanen gezonder eten en drinken aangeboden krijgen via de levensmiddelenindustrie. In de praktijk is eerlijk en gezond eten duur en wordt het te weinig aangeboden.

De vraag is overigens of voedsel en drank dat in het eerste opzicht gezond of gezonder lijkt, dat ook is. Want hoewel Coca Cola Light geen suiker bevat, zitten er wel andere stoffen in waarvan het ronduit twijfelachtig is of het allemaal wel zo gezond is. Hetzelfde geldt voor de magere producten waar wel minder vet in zit maar waar suikers en/of zout aan toegevoegd is voor een betere smaakbeleving.

Wat hebben McDonalds, Walmart, Starbucks, Hilton, Footlocker en Victoria’s Secret met elkaar gemeen? Het zijn allemaal ketens! Je hebt winkelketens, restaurantketens, fastfoodketens, hotelketens, supermarktketens en tegenwoordig allerlei andere soorten ketens. De basis is simpel: kopieer het succes van de ene zaak naar een tweede zaak en vervolgens naar een derde zaak en verder. Voor je het weet heb je een keten van honderden of soms wel duizenden zaken in een land of verdeeld over de hele wereld. Zo telt fastfoodketen McDonalds wereldwijd meer dan 35.000 vestingen. Aan een keten hangen meerdere voordelen. Zo kun je gezamenlijk inkopen wat vaak tijd- en kostenbesparend werkt, eenvoudiger eigen producten (laten) ontwikkelen of (laten) produceren, kan er geleerd worden van elkaars successen en fouten binnen een zelfde keten en is naamsbekendheid een aanjagende factor voor succes. Een belangrijke sleutel voor succes is het gezamenlijk kunnen adverteren. Er kan op grotere schaal geadverteerd worden wat bijdraagt aan een groter bereik en een grotere naamsbekendheid. En dat vertaalt zich vaak weer in een hogere omzet.

De eerste fastfoodketen was overigens niets McDonalds maar White Castle. Op 13 september 1921 opende White Castle haar eerste fastfoodrestaurant in Wichita (Kansas) waar je voor 5 dollarcent een hamburger kon kopen. Het geld dat verdiend werd met deze succesformule werd geïnvesteerd in nieuwe filialen waardoor de eerste keten een feit was. White Castle bestaat in de Verenigde Staten nog steeds als keten met iets meer dan vierhonderd filialen. Een bescheiden aantal als je het vergelijkt met de pakweg dertienduizend vestigingen die het jaren later begonnen McDonalds tegenwoordig in Amerika telt.

Oorlog voeren is de VS niet vreemd. Ze hebben menig burgeroorlog en internationaal conflict achter de rug. Ook is er vaak sprake van een op z’n zachtst gezegd gespannen sfeer waarbij er rekening gehouden moet worden met een mogelijk gewapend conflict. Het bekendste voorbeeld hiervan is natuurlijk de Koude Oorlog die vorige eeuw tussen de Verenigd Staten en de Sovjet-Unie en al hun bondgenoten bezig was. Amerikanen hebben ook baat bij oorlog. Niet dat het een wreed oorlogszuchtig volk is, maar zowel economisch als mentaal wordt de VS beter van oorlogvoering. Eigenlijk vooral van oorlogsdreiging, want het voeren van oorlog kost immers geld en mensenlevens. Aan de oorlogsdreiging wint de Verenigde Staten door het leveren van wapens en toebehoren zoals auto’s, tenten en andere materialen. De Amerikaanse wapenindustrie exporteert voor miljarden dollars per jaar aan wapens. Ze zijn zelfs de grootste wapenexporteur ter wereld.

Andere positieve effecten van oorlogsdreiging zijn het hebben van een gemeenschappelijke vijand wat de Amerikanen met elkaar verbindt en het feit dat de overheid de aandacht van binnenlandse problematiek af kan laten leiden. Als de krantenkoppen immers vol staan over terroristen of over vijandige regimes zoals Noord-Korea dan is er op diezelfde plek geen aandacht voor begrotingstekorten, binnenlandse criminaliteit of extreem hoge kosten voor de gezondheidszorg.

Groot, groter, grootst. Dat is iets wat in veel gevallen opgaat in de Verenigde Staten en zeker als het aankomt op het formaat van auto’s. Dankzij Henry Ford waren het de Amerikanen die in 1908 begonnen met de introductie van de T-Ford. Ontworpen als praktische en betaalbare auto ging de T-Ford de concurrentie aan met duurdere auto’s. Het echte succesverhaal startte eigenlijk twee jaar kater toen Ford de lopende band introduceerde. Dit is de eerste keer dat massaproductie van auto’s mogelijk werd tegen prijzen die door efficiënter werken met tientallen procenten naar beneden konden. De T-Ford was hiermee de basis van een langdurig succesverhaal van de Amerikaanse auto-industrie. In de Verenigde Staten waren drie zaken vrijwel altijd beschikbaar: ruimte, grondstoffen en olie. Er was daarom geen enkele reden om auto’s klein te houden. Er was immers voldoende ruimte op straat voor grotere auto’s (heb je weleens middeleeuwse straatjes in Amerika gezien?), aan grondstoffen was geen gebrek en met een enorme oliereserve hoefde er naar het brandstofgebruik amper gekeken te worden. Dit resulteerde in enorm grote auto’s in de jaren na de Tweede Wereldoorlog. Een fraai voorbeeld zijn de enorme slagschepen die met vinnen voorzien zijn om ze optisch nog groter te laten lijken. In een later stadium zijn de auto’s gemiddeld genomen gekrompen in Amerika. Daar zijn vervuiling (smog begon een bekend fenomeen te worden in Los Angeles halverwege de jaren vijftig) en een oliecrisis (1973) de belangrijkste oorzaken voor geweest.

Emissie-eisen deden hun intrede en de vraag naar kleinere en vooral zuinigere auto’s nam toe. Europese en vooral Aziatische autofabrikanten hebben snel ingespeeld op de veranderende automarkt in de VS en hebben voorgoed hun positie ingenomen. Japanners domineren de verkooplijsten deze eeuw in Amerika. Een uitzondering op deze trend is dat de vraag naar grote pick-ups en SUV’s de laatste jaren ook enorm toegenomen is.

Amerikaanse muziek domineert de wereld. De meerderheid van alle muziekstromingen die in de westerse wereld gespeeld en beluisterd wordt kent zijn wortels in de Verenigde Staten. Denk hierbij aan blues, R&B, rock’n’roll, hardrock, rock, country, dance, gospel, disco, jazz, funk, hiphop en ook popmuziek. Zelfs veel substijlen zijn afkomstig van uit Amerika afkomstige stijlen of zijn in Amerika ontstaan. Ook het verschijnsel videoclips is afkomstig uit Amerika en met MTV waren de Amerikanen verantwoordelijk voor de eerste televisiezender die zich vrijwel geheel op het uitzenden van muziek richtte.

Het uiterlijk is in Amerika zo belangrijk geworden dat steeds meer Amerikanen streven naar lichamelijke perfectie. Wat men onder perfectie verstaat wordt vooral ingegeven door de commercie waardoor je bepaalde modeverschijnselen krijgt. In eerste instantie zag je dat op het gebied van plastische chirurgie er vooral liposuctie (verwijderen van vet), lipopvullingen en borstvergrotingen toegepast werden. Ook werd het verwijderen of verminderen van uiterlijke verschijnselen van veroudering al heel snel populair. Dit is nu eigenlijk zo ver gegaan dat pubers die amper uitgegroeid zijn al de eerste botox-spuiten in hun gezicht laten zetten om rimpels te voorkomen.

Op hey gebied van het gebit zag je eerst dat tanden vooral recht moesten staan. Steeds meer volwassenen gingen over op beugels. Toen de tanden eenmaal recht stonden moest het gebit ineens witter dan wit worden. De zogenaamde ‘Prodent-smile’ is in de entertainmentindustrie eigenlijk bijna een must geworden. Op het moment dat je in Amerika een nieuwsuitzending op televisie kijkt zie je vooral rijtjes witte tanden het beeld domineren.

Soms zijn het bepaalde subculturen die tot een bepaalde schoonheidswens leiden, waarbij sommige mensen compleet door lijken te schieten in dit schoonheidsideaal. Denk bijvoorbeeld aan aan flink gevulde derrières. Met name de hiphopscene en mensen als Kim Kardashian hebben deze wens aangewakkerd. Een vrouw hoofd een ‘big booty’ te hebben binnen een aantal subculturen en dit eigentijdse schoonheidsideaal zorgt er soms voor dat vrouwen zich tot het extreme laten verbouwen om tot buitenproportionele achterwerken te komen.

Op het moment dat je in grote steden bent zul je er anders over denken, maar op veel plekken in Amerika is nog veel ruimte. Dit is ook waar een groot deel van de Amerikanen aan gewend is. En zelfs in grote steden zie je vaak dat huizen in woonwijken altijd nog vrijstaand zijn en een tuinoppervlakte hebben waar menig rijtjeshuisbewoner in Nederland zwaar jaloers op is. Dan hebben we het nog niet over een appartementbewoner in pakweg Rotterdam, Nijmegen of Amsterdam.

Veel Amerikanen beschouwen het bezit van een vuurwapen als een grondrecht. Hoewel de maatschappelijke steun voor deze vrijheid beetje bij beetje afneemt, zijn er te weinig politici die echt werk durven te maken van het inperken van het vuurwapenbezit in de Verenigde Staten. Vooral in de meer conservatieve staten is het praten over scherpere wapenwetgeving eigenlijk onacceptabel. Het feit dat het aantal excessen dat ontstaat door wapenbezit steeds meer toe lijkt te nemen, vind een redelijk groot deel van de Amerikanen dat het recht om je te verdedigen belangrijker is dan het verdriet dat ontstaat op het moment dat het een keer volledig mis gaat.

In de Verenigde Staten wordt het woord ‘kapitalisme’ met de hoofdletter ‘K’ geschreven. Of eigenlijk correcter: het Engelse woord ‘Capitalism’ wordt in de Verenigde Staten met een ‘capital C’ geschreven. Er is geen land waar dit economische systeem zo sterk tot uiting komt als hier. Alles lijkt te draaien om geld en vervolgens ook aan de macht en status die met het vergaarde geld verkregen wordt.

Het kapitalisme zorgt aan de ene kant voor economische successen, aan de andere kant wekt het de individualistische en egoïstische kant van mensen op. Het is belangrijker wat je doet en hoeveel geld je verdient, dan wie je bent. Dit zorgt voor oppervlakkigheid, achterdocht, een overdreven competitiedrang en tweespalt in de maatschappij. Begrijp ons goed: ook wij zijn kapitalisten, maar nemen waar dat de negatieve neveneffecten in Amerika een duidelijke rol spelen in de samenleving aldaar.

De Amerikanen zijn verantwoordelijk voor het feit dat we met Kerstmis een Kerstman hebben. Deze figuur is een personificatie van het kerstfeest geworden. Het zijn vrijwel zeker de Nederlandse kolonisten die een belangrijke rol hebben gespeeld in het het ontstaan van Santa Claus. Hij is mede gebaseerd op de Nederlandse Sinterklaas, maar dan aan een ander feest gekoppeld. In Amerika dook Santa Claus voor het eerst in het begin van de negentiende eeuw op, waar hij langzaamaan steeds meer populariteit kreeg. Inmiddels is de Kerstman ook in veel andere landen buiten de Verenigde Staten een symbool van Kerstmis geworden, samen met zijn elfen en rendieren.

Een goede aanjager van de economie is reclame. Hierdoor worden mensen gestimuleerd om goederen of diensten af te nemen. Nu kunnen we de Amerikanen niet de eer toebedelen dat ze reclame uitgevonden hebben. Het waren de Romeinen die al ten tijde van het Romeinse Rijk reclame gebruikte en ook in Nederland werd er al reclame toegepast voordat de Verenigde Staten een land was. Het zijn wel de Amerikanen die het toepassen van reclame tot ion de puntjes geperfectioneerd hebben. Veel vormen van reclame zijn door de Amerikanen bedacht of grootgebracht. Reclame heeft primair het doel om te verkopen en in tweede instantie om naamsbekendheid op te bouwen waarbij het uiteindelijke echte doel ook weer is om te verkopen.

Reclame werkt vaak volgens het AISA-model: attention, interest, desire, action. Eerst trek je de aandacht, dan wek je interesse op, vervolgens zorg je dat er verlangen opgewekt wordt en uiteindelijk moet je tot actie overhalen. Hierdoor zijn veel reclames gebaseerd op twee belangrijke primaire emoties: verlangen (je wilt iets hebben) en angst (als je iets niet hebt dan kan dat negatieve gevolgen hebben voor je). In beide elementen zijn Amerikanen enorm goed, maar het valt vaak op dat vooral het creëren van angst iets is waar ze in uitblinken. Dat zie je vooral terug in commercials voor verzekeringen, medische producten en uiterlijke verzorging. Als je product ‘X’ niet afneemt dan kan er dit en dat met je gebeuren. Dit verkoopt prima. Voor verzekeringen wordt vaak de angst voor ziekte, rampen maar ook voor de claimcultuur gebruikt.

Ook de combinatie van verlangen en angst is iets waar Amerikanen goed in zijn. Zorgt dat de wil om iets te hebben versterkt wordt door de angst dat het product snel uitverkocht is of in het begin slechts mondjesmaat leverbaar is. Je kunt daarom bijvoorbeeld vraagtekens zetten of een nieuw product van Apple in het begin echt slecht leverbaar is door productieproblemen of dat ze door schaarste te creëren ervoor zorgen dat mensen bang zijn om er naast te grijpen, waardoor ze in rijen voor de winkels wachten op de eerste dag dat een nieuw product te koop is.

Opvallend dat in een land waar obesitas zo’n enorm groot probleem is, sport zo’n belangrijke rol speelt. Waar is het misgegaan, zou je bijna denken. Toch doet een groot deel van de Amerikanen graag aan sport. Daarnaast is ook het kijken naar sport enorm populair. Dit is vaak ook een sociale aangelegenheid. Vandaar dat je vaak televisieschermen in bars maar ook in restaurants ziet hangen waar sportwedstrijden op te zien zijn. Typisch Amerikaanse sporten zijn American football, basketbal en honkbal. Ook andere sporten mogen tegenwoordig op steeds meer belangstelling rekenen, waaronder het Europese voetbal dat in de VS ‘soccer’ genoemd wordt. Wat zeer opmerkelijk is, is dat het beleven en supporteren bij sport over het algemeen heel erg sociaal is. Hooliganisme kwam in Amerika vrijwel niet voor. Maar met het voetbal (soccer) lijkt ook dit negatieve randverschijnsel mee overgewaaid te zijn naar de States. Waar andere sporten vooral uitjes zijn waar je gezellig met vrienden, familie of zakenrelaties naartoe gaat, daar zie je dat het bij ‘soccer’ weleens flink misgaat.

Persoonsverheerlijking is iets van alle tijden. Eigenlijk kun je ook verafgoding tot deze categorie scharen. Vroeger waren het vooral halfgoden en leiders die verafgood werden. De Amerikanen hebben het verafgoden ingezet als commercieel middel. Wederom een voorbeeld van hoe oude elementen nu ingezet worden met als doel om zoveel mogelijk te verkopen. In eerste instantie was het creëren van een idolenstatus vooral bedoeld om het idool zelf of het product dat hij/zij levert te verkopen. Denk hierbij vooral aan popartiesten en filmsterren. De verheerlijking van deze sterren stuwden de verkoop van platen, concerten en films vaak naar enorme hoogtes. Ook sporthelden werden als individu steeds belangrijker. Koop een sterspeler en het team zal volle stadions trekken.

In tweede instantie werd het verkopen van merchandise rondom idolen big business. Inmiddels is het zover dat er enorm veel geld verdiend wordt met het verkopen van producten van derden. Een filmster die een bepaalde tas of merk schoenen duidelijk zichtbaar draagt (en daar vooral mee gefotografeerd wordt door paparazzi) betekent vaak een enorme impuls voor de verkopen. Niet voor niets dat topsporters in Amerika vaak zeer lucratieve sponsordeals hebben met producten van sportschoenen, kleding of andere artikelen. Mensen willen zich personifiëren met hun idool door hun producten te gebruiken. Sommigen gaan zelfs zo ver dat ze door middel van plastische chirurgie op hun idool willen lijken.

Hoewel het er vaak heel anders uitziet zijn Amerikanen in vergelijking tot Europeanen vaak oppervlakkig in hun omgang met anderen. Hoewel ze vaak beleefd en behulpzaam zijn is dit vaak alleen maar hun buitenkant. De vraag ‘Hello, how are you?’ is een algemene begroeting en heeft eigenlijk totaal geen diepere betekenis. Een uitnodiging van een Amerikaan die je net ontmoet hebt om een keer op visite te komen als je een keer in zijn woonplaats komt? Denk vooral niet dat dit een echte uitnodiging is en reken maar op verbaasde gezichten als je daadwerkelijk voor de deur zou staan. Amerikanen zijn primair erg joviaal. Waar de een dat ervaart als vreselijk nep daar vindt de ander dit aangenamer dan de afstandelijkheid waar Europeanen wat vaker om bekend staan.

In het ombouwen en onderhouden van echte vriendschappen zie je dat Amerikanen niet zo snel het achterste van hun tong laten zien. Kwetsbaarheid is immers in een maatschappij die erg competitief is een kant van jezelf die je niet te snel kunt laten zien. Als je vertrouwen in andere mensen regelmatig op de proef wordt gesteld of ronduit beschaamd wordt, dan is het gevolg dat je je hart vooral lucht bij professionele mensen zoals psychiaters, hulpgroepen of coaches. Niet voor niets dat deze sector zo succesvol is in de Verenigde Staten.

Er is geen land ter wereld dat zoveel oorlogsveteranen kent als Amerika. Dat heeft een grote weerslag op de maatschappij. De Verenigde Staten heeft regelmatig deelgenomen aan gewapende conflicten in de vorige en deze eeuw, waardoor er miljoenen mensen zijn die ooit onderdeel geweest zijn van het Amerikaanse leger en ingezet zijn tijdens missies. In 2017 telde de VS maar liefst 21 miljoen veteranen, wat ongeveer zeven procent van de totale bevolking is. Deze grote groep kampt vaak met geestelijke en/of lichamelijke problemen als gevolg van hun periode dat ze hun land gediend hebben. Veteranen die de strijd ongeschonden doorstaan hebben die komen daarna vaak goed terecht in de maatschappij. Politici hebben een streepje voor als ze een prominente rol in het leger gespeeld hebben. Daar tegenover staat de veel grotere groep die door trauma’s en/of lichamelijke beperkingen eigenlijk buiten de maatschappij vallen. Dit is een neveneffect van het leger dat niet zoveel belicht wordt op het moment dat men nieuwe soldaten wil rekruteren. Als gevolg hiervan zijn er best veel hulporganisaties die zich bekommeren om de veteranen. Vaak is het echter maar een doekje tegen het bloeden.

Amerika heeft in de vorm van Veterans Day een jaarlijks eerbetoon aan iedereen die gediend heeft in de strijdkrachten. Het is één van de belangrijkste nationale feestdagen en wordt altijd op 11 november gevierd. Waar de veteranen in het dagelijks leven meer aan hebben zijn de voordelen die deze groep heeft bij entree tot musea en dat soort zaken. Vaak geldt er een speciaal kortingstarief voor veteranen.

Amerika is een conservatief land, wat erg opvallend is voor een land dat aan de andere kant vaak ook zo vol staat van de innovaties. Er is niet specifiek één reden aan te wijzen voor het conservatisme in de Verenigde Staten. Vaak zijn het totaal uiteenlopende en soms zelf volledig tegenovergestelde gronden die zorgen voor de duidelijk conservatieve houding van een vrij groot deel van de Amerikanen. Zelfs de mensen die meer als progressief beschouwd kunnen worden zijn voor Nederlandse begrippen nog aardig aan de conservatieve kant. Het geloof is een belangrijke aanjager van het conservatisme. Ongeveer 90% van de Amerikanen gelooft in een god.

Van ‘de buitenkant telt’ kunnen we eigenlijk direct door naar een volgende punt dat typisch Amerikaans is: de wegwerpmaatschappij. Om het kapitalistische systeem aan te jaren moet er vooral geconsumeerd worden. Met eten en drinken is het gemakkelijk: als iets op is, moet er weer wat nieuws gekocht worden. Met producten zoals kleding, auto’s, apparaten, meubels en zelfs huizen is dat anders. Zolang als dat het goed werkt hoef je het eigenlijk niet te vervangen. Dat hebben vooral de Amerikanen met drie elementen opgelost: mode, langzame verbeteringen en de noodzaak om iets te vervangen. Door mode te gebruiken zorg je ervoor dat mensen iets vervangen omdat het oude product niet meer aan het huidige modebeeld voldoet. Dit is eigenlijk honderd procent een emotionele beslissing. Als je niet met de mode meegaat, dan ‘hoor je er niet meer bij’. Je ziet dat hier het element ‘begeerte’ eigenlijk overtroffen wordt door het element ‘angst’ als je kijkt op welke manier producten gepromoot worden. Je wilt toch niet in de kleur van vorig seizoen gezien worden of als armlastig beschouwd worden omdat je niet het nieuwste model smartphone hebt?

Ook is kwaliteit in de vorm van houdbaarheid niet zo relevant voor Amerikanen. Een duurbaar product gaat immers te lang mee en zal daarom niet zo snel vervangen worden. Beter is het om een goede mix te vinden tussen de levensduur van een product en de snelheid waarmee de mode op een bepaald gebied verandert. Hierdoor is een consument eerder geneigd iets weg te gooien en te vervangen.

De wegwerpmaatschappij is in Amerika ook erg terug te vinden bij het gebruik van eenmalige producten. Denk hier vooral bij verpakkingen. Plastic en papieren bekers, bestek en andere goederen worden massaal gebruikt in de VS.

Dat uiterlijke schijn belangrijker is dan de inhoud van iets zie je niet alleen terug in het streven naar lichamelijke perfectie die we eerder op deze pagina beschreven. Ook Amerikaanse producten laten dit vaak zien. De verpakking is meestal belangrijker dan de inhoud en/of de duurzaamheid. Consumentenproducten moeten er vooral gelikt uitzien. Hoewel men probeert op basis van goede reclame probeert de consument vervolgens ook te overtuigen van de kwaliteit, is het vaak een feit dat op dit gebied de Amerikanen vaak achterlopen op de Europeanen en Aziaten. Neem als voorbeeld de auto-industrie. Daar waar de Europese auto-industrie jarenlang heeft geïnvesteerd in het beter maken van auto’s, daar bleef de Amerikaanse auto-industrie altijd serieus achter. Dat heeft er onder andere toe geleid dat de Japanners en later ook de Koreanen een flink marktaandeel hebben gepakt bij de autoverkopen in Amerika. Op het gebied van technisch vernuft en betrouwbaarheid hebben de Aziaten de Amerikanen decennia lang verslagen.

De Amerikanen hebben een aantal feesten en feestdagen die daar ontstaan zijn en geen wortels hebben in een religie. Voorbeelden hiervan zijn Halloween, Valentines Day en Thanksgiving Day. Deze dagen zijn zo Amerikaans als wat, maar zijn de afgelopen jaren ook naar veel andere landen overgewaaid. Vaak is dit vanuit commercieel oogpunt. Tijdens Valentijnsdag worden er velden vol met bloemen, containers vol met chocolade en sloten vol met parfum verkocht. De decoraties en andere uitgaven rond Halloween zorgen voor een economische boost. Het Thanksgiving feest blijft een typisch Amerikaans familiefeest, maar de daarop volgende Black Friday en Cyber Monday zijn ook in Europa geen onbekend verschijnsel meer.

Een Amerikaanse feestdag die uitbundig gevierd wordt en niet is overgewaaid naar andere landen is de 4th of July oftewel Independence Day. De dag waarop de onafhankelijkheid van de Verenigde Staten gevierd wordt staat vol van vaderlandslievendheid.